Een dissectie van de pornografische orde als aanval op volk, vruchtbaarheid en verbondenheid.
In het eerste deel werd duidelijk: pornografie is geen ontsporing, maar ontwerp. Geen bevrijding, maar onderwerping. Het is een wapen dat gericht wordt ingezet om gemeenschappen te verzwakken en mensen van hun wortels los te snijden. In dit tweede deel ontrafelen we wie erachter zitten en hoe dit wapen onze cultuur, macht en identiteit binnendringt.
5. De bijwerkingen – Wat porno met ons doet
Porno wordt vaak verdedigd als “privékeuze”, “ontspanning” of zelfs “gezonde seksuele expressie”. Maar wie de patronen analyseert, ziet iets anders: een structurele afbraak van binding, vitaliteit, empathie en geestelijke helderheid. Niet als incident, maar als kenmerkend effect van voortdurende overprikkeling en leeg genot.
Dit hoofdstuk behandelt drie lagen: lichaam, relatie, geest.
5.1 Lichamelijke gevolgen – het lichaam als uitgeput circuit
- Verslaving en desensitisatie: de hersenen raken gewend aan hoge dopaminepieken zonder fysieke inspanning of verbondenheid. Het echte leven verliest glans.
- Porn-induced erectile dysfunction (PIED): jonge mannen met fysieke gezondheid maar zonder erectie bij een echte vrouw – inmiddels een veelbesproken fenomeen.
- Afname van testosteron: herhaald orgasme zonder band of verwezenlijking ondermijnt mannelijke vitaliteit.
Niet voor niets worden nofap en retentie wereldwijd omarmd door mannen die weer kracht en helderheid zoeken. - Zelfbeeld en lichaamsbeleving: vrouwen ervaren druk om te voldoen aan een gemediatiseerd ideaal, mannen voelen zich ontoereikend zonder overdrijving of machtsfantasie.
5.2 Relationele gevolgen – eros losgekoppeld van liefde
- Banalisering van seks: wat oorspronkelijk een brug is tussen twee mensen, wordt gereduceerd tot snelle consumptie.
Verbondenheid en opwinding worden uit elkaar gerukt. - Fantasieën boven realiteit: partners worden onbewust vergeleken met digitale schimmen. Geen mens kan daar tegenop.
- Korte relaties, veel ‘ervaring’, weinig hechting: porno ondersteunt een cultuur waarin liefde wordt gemeten in sensatie, niet in trouw of groei.
Wie leert verlangen naar afwezige beelden, leert ontevreden zijn met aanwezige mensen.
5.3 Geestelijke gevolgen – verduistering van verlangen
- Seks als einddoel i.p.v. als zinnebeeld: erotiek was ooit het glimpje van het hogere — in de liefde, de schepping, de ander. Porno keert dit om: het beeld zélf wordt het doel.
- Verlies aan wilskracht en oriëntatie: mensen die urenlang porno kijken, melden verminderde energie, motivatie en richting in hun leven. Het verlangen wordt gekaapt door surrogaat. In klassieke zin is dit geen louter moreel falen, maar een aantasting van de rede zelf.
Wie immoreel handelt, handelt irrationeel — niet omdat hij geen rede heeft, maar omdat zijn wil haar ondermijnt. Aristoteles noemde deugdzaam handelen, handelen in overeenstemming met de logos — met orde, doel en natuur. Thomas van Aquino bouwde hierop voort: zonde is wat afwijkt van het rationele doel van de mens. Pornoverslaving is dus niet alleen moreel destructief, maar ook rationeel ontwrichtend: de rede wordt onderworpen aan het verlangen, en daarmee aan de afgrond.
Wie dus spreekt van “vrije keuze”, moet erkennen dat echte vrijheid niet zonder rede kan bestaan — en rede verdwijnt waar de wil zich overgeeft aan het kwaad.
- Eenzaamheid en vervreemding: ondanks ‘exposure’ tot duizenden lichamen, raken kijkers vervreemd van intimiteit, tederheid en eenvoud.
- Morele vervlakking: grensoverschrijdende content (bv. incestthema’s, dominatie, vernedering) wordt genormaliseerd. Wie zich eraan blootstelt, stoot z’n geweten af — of slijt het af.
5.4 Systemische bijwerking – de onthechte mens
De ultieme bijwerking is niet individueel, maar collectief: de conditionering van de onthechte mens — los van familie, vruchtbaarheid, gemeenschap, idealen en God.
Een mens die zich volledig laat vullen met beelden, prikkels en fantasieën, maar niet meer durft te geven, zich te binden of te bouwen.
De porno-industrie verkoopt geen seks — ze verkoopt de vervanging van het leven zelf.
Zodra de seksuele logica losraakt van de werkelijkheid, ontstaat een nieuw regime: de fetisj wordt geen uitzondering meer, maar een voorschrift.
5.5 – Vervangend verlangen: het meisje als product
5.5.1 Barbie en het spiegelbeeld
Waar meisjes vroeger met babypoppen speelden en zo spelenderwijs oefenden voor het moederschap, wordt nu een ander script ingeprent. Barbie — met haar onnatuurlijke proporties, make-up, glamourleven en permanente glimlach — is geen onschuldig speelgoed, maar een cultureel instrument. Ze symboliseert geen ontwikkeling, maar consumptie; geen toewijding, maar aantrekkelijkheid. Barbie leert meisjes dat het vrouwelijke lichaam geen bron van leven is, maar een object dat gezien, gewenst en gewogen moet worden. Ze representeert een programma waarin vrouw-zijn gelijkstaat aan presentatie, niet aan bestemming. Deze verschuiving is geen toeval, maar resultaat van jarenlange social engineering: het herschrijven van vrouwelijkheid in dienst van de markt.
5.5.2 De indoctrinatie van de glossies
Vanaf jonge leeftijd worden meisjes ondergedompeld in een mediacultuur die hen leert hoe ze eruit moeten zien, hoe ze zich moeten gedragen en waar ze naar moeten verlangen. Meisjesbladen, televisieformats, social media-platforms en zelfs schoolboeken participeren in het opstellen van een erotisch raster waarin elk meisje zichzelf moet positioneren. Het ideaal is slank, seksueel geactiveerd, altijd lachend, nooit confronterend. Zogenaamde empowerment wordt vertaald in uiterlijk vertoon: de juiste filter, de juiste pose, de juiste ironische knipoog. Onder het mom van zelfexpressie leren meisjes vooral zichzelf te zien door de ogen van de ander — en zich daarop af te stemmen. De blik die hen vormt is niet die van de moeder, maar die van de onzichtbare markt.
5.5.3 De gescripte vrouw – van zelfbeeld tot zelfbedrog
Wat de cultuur presenteert als vrijheid — zelfbeschikking over uiterlijk, seksualiteit en gedrag — is in feite een dwang tot performance. De moderne vrouw mag kiezen, maar alleen binnen een zeer nauw keurslijf. Ze mag sexy zijn, maar niet vruchtbaar. Ze mag dominant zijn, maar niet moederlijk. Ze mag zichtbaar zijn, maar niet doorleefd. De girlboss, de OnlyFans-ondernemer, de hyperseksuele influencer: het zijn maskers van kracht die vaak vooral leegte, uitputting en vervreemding verbergen. De vrouw heeft zogenaamd de regie, maar speelt een script dat door anderen is geschreven.
Zelfs feministische narratieven zijn ingekapseld in dezelfde logica. ‘Seksuele bevrijding’ betekent in de praktijk vaak herhaling van mannelijke fantasieën. Wat als opstand wordt gepresenteerd is vaak overcompensatie. De vrouw denkt dat ze zich losmaakt, maar draait slechts dieper vast in het raster van zichtbaarheid en genot.
5.5.4 Het verlangen – Van oorspronkelijkheid naar vervangbaarheid
Het meisje verlangt — maar haar verlangen is gecorrigeerd. Waar er ooit een droom leefde van verbinding, geborgenheid, moederschap, bestaat nu het verlangen naar aandacht, naar likes, naar begeerd worden. Maar dit verlangen is niet spontaan. Het is aangeleerd, gemodelleerd, gesimuleerd. De cultuur heeft haar geleerd dat wie niet zichtbaar is, niet bestaat — en dat zichtbaarheid alleen bereikt wordt door jezelf te objectiveren. De diepste tragedie is dat het meisje leert verlangen naar haar eigen reductie. Ze wil niet meer geliefd worden om wie ze is, maar begeerd om hoe ze lijkt.
Hoewel pornografie dus vooral een ideologisch en geopolitiek wapen is, zijn de sociale en psychologische gevolgen niet minder verstrekkend. Waar vroeger de pornowereld voornamelijk door mannen werd betreden, is het tegenwoordig eerder regel dan uitzondering dat ook vrouwen ermee vertrouwd raken. Dat gaat verder dan nieuwsgierigheid: het beïnvloedt hun seksuele zelfbeeld, hun normen, en hun verwachtingen binnen relaties.
Waar seks ooit verbonden was met vruchtbaarheid, vertrouwen en continuïteit, wordt het nu — ook voor vrouwen — steeds vaker losgekoppeld van betekenis. De moderne vrouw wordt geleerd haar lichaam als speelveld te zien en haar begeerte als valuta. Porno fungeert daarbij als sjabloon: van expressie naar imitatie, van beleving naar projectie. De vrouw die haar partner verrast met handelingen die ze ‘ergens heeft gezien’ is geen uitzondering meer, maar norm.
Deze verschuiving heeft ook directe gevolgen voor de interpersoonlijke dynamiek. De traditionele rollen vervagen, maar niet op natuurlijke wijze. Mannen worden vaak verward over wat er van hen verwacht wordt: tederheid of ruwheid, leiderschap of volgzaamheid. En vrouwen raken verstrikt in een existentiële paradox: enerzijds verlangen ze geborgenheid en waarheid, anderzijds raken ze gehecht aan het patroon van prikkeling, variatie en ‘zelfregie’ — dat echter zelden tot vervulling leidt.
Uiteindelijk leidt dit tot ontwrichting, zowel op intiem niveau als op maatschappelijk vlak. Relaties worden transactioneel, het lichaam wordt een attribuut, en de ziel verdwijnt uit zicht. Dat vrouwen hierin steeds nadrukkelijker worden meegezogen, toont aan dat de aanval totaal is — en dat het verzet dus ook existentieel moet zijn.
Wat verloren gaat is niet alleen de toekomst, maar het zelf. De ziel wordt ingeruild voor het plaatje. De band met de moeder wordt verbroken, het voorbeeld verdwijnt. Wat overblijft is een leeg harnas: mooi, gestileerd, maar zonder richting. Het meisje wordt consument van haar eigen lichaam — en tegelijk producent van de volgende cyclus van leeg verlangen.
Deze programmatische vervanging van het oorspronkelijke vrouwelijke verlangen is geen gevolg van toevallige trends, maar een structuur. Een structuur die gericht is op controle. Wie het meisje vormt, vormt de toekomst. En wie haar losweekt van vruchtbaarheid, liefde en gemeenschap — die ontwortelt de beschaving.
Wat begon als verleiding is uitgegroeid tot een systeem van overheersing. De pornocultuur heeft niet alleen het seksuele domein vervormd, maar het hele menselijke zijn: verlangen, nabijheid, verantwoordelijkheid en toekomst zijn tot consumptie gereduceerd.
Maar vóór het lichaam werd verkocht, werd het meisje geherprogrammeerd. Barbie, TikTok, glossy’s: de aanval begon bij haar spiegelbeeld. Wie leert zichzelf te zien door de ogen van de markt, raakt vervreemd van haar eigen bestemming.
Dit artikel wilde geen moreel oordeel vellen, maar een kaart tekenen: van waar we zijn, hoe we hier kwamen, wie ervan profiteert — en vooral: hoe we hieruit kunnen breken.
Wat begon bij Barbie en eindigde bij OnlyFans is geen reeks vrije keuzes, maar een opgelegd script. Een keten zonder alternatief.
Wie zich wil bevrijden, moet het verhaal zelf herschrijven.
Wat rest, is een vrouwelijk lichaam zonder belofte — een schim van zichzelf, losgezongen van oorsprong, ritme en roeping.
Niet langer drager van leven of gemeenschap, maar verpakking in een cultuur die niets verbindt, niets bewaart en niets voortbrengt.
5.6 De jongen als consument — verhinderd man-zijn
Waar het meisje wordt gemodelleerd tot object, wordt de jongen gemodelleerd tot consument. Niet tot man, maar tot toeschouwer. Zijn verlangen wordt gestuurd, zijn impuls bevestigd, zijn blik gevangen. Wat begint als puberale nieuwsgierigheid, groeit uit tot een patroon: kijken in plaats van doen, verlangen zonder richting, bevrediging zonder binding.
Traditionele culturen eisten iets van de jongen. Hij moest zich bewijzen, ondergaan, leren beheersen. Man-wording betekende verantwoordelijkheid nemen, het vrouwelijke beschermen, het leven dienen. Maar in de pornocultuur hoeft hij niets — behalve klikken, kijken, komen. Hij hoeft niet te bouwen, niet te leiden, niet te wachten. Zijn ontwikkeling wordt onderbroken in het stadium van onmiddellijke gratificatie. Zijn blik wordt verslaafd, zijn daadkracht verdoofd.
Dit is geen tijdelijk effect. Ook volwassen mannen raken verstrikt. De wereld om hen heen bevestigt het patroon: marketing, datingapps, influencers, webcams, alles gericht op visuele prikkels en korte termijn genot. Wat ooit een weg naar volwassenheid was, wordt een cirkel van herhaling. Hij groeit op, maar wordt niet groot. Zijn lichaam veroudert, maar zijn ziel blijft adolescent. En wie zich afvraagt waarom hij daar blijft steken, vindt het antwoord niet alleen in beelden — maar in de leegte van zijn bestaan. Velen leven zonder rol, zonder vader, zonder richting. Werk vervreemdt. Relaties vervliegen. De toekomst is abstract. De pornocultuur biedt dan geen luxe, maar een verdoving. Zij verkoopt geen genot, maar vergetelheid — en wordt zo surrogaat voor een leven dat nooit mocht wortelen. Niet zijn drift is ontspoord, maar zijn bedding verdampt. Wat overblijft is een man in wachttijd: vermaakt, verlamd, vergeten.
Zo ontstaat een generatie mannen zonder ruggengraat, zonder visie, zonder bedding. Ze zijn niet zwak van natuur, maar gesaboteerd in hun groei. Geen man die leidt, maar een jongen die blijft verlangen. En terwijl hij consumeert wat hem aangeboden wordt, consumeert het systeem zijn toekomst.
5.7 De ontzieling van het lichaam
Zelfs het lichaam zelf wordt niet gespaard. Schaamhaar — ooit een vanzelfsprekend teken van volwassenheid — is onder invloed van pornaesthetiek verworden tot een taboe. Volledig geschoren genitaliën bij vrouwen én mannen zijn vandaag de norm. Het lijkt onbeduidend, maar het wijst op iets groters: de verwerping van natuurlijkheid en de opmars van een esthetisch regime dat gladheid, beschikbaarheid en infantiliteit als schoonheidsideaal promoot.
Het volwassen lichaam wordt herleid tot een gestileerd object, zonder geschiedenis, zonder weerstand. Schaamte — ooit beschermer van intimiteit — wordt ontmaskerd als obstakel voor consumptie. Dit is geen evolutie van smaak, maar een ontzieling van de drager zelf. Het verlangen wordt losgemaakt van de werkelijkheid, en de mens wordt een drager van projectie.
De pornocultuur vraagt geen liefde, geen mysterie, geen relatie — enkel toegang. Die geest zit diep. In populaire cultuur komt ze tot uiting in groteske vormen: in de film Alien dringt een parasitair wezen het lichaam binnen via de mond, zaait leven in de keel, en breekt vervolgens het lichaam open van binnenuit. Voor cultuurcritici als E. Michael Jones is dit geen fantasie, maar een symbool van seksuele pervertering: geen tederheid, geen ontmoeting, alleen overname.
Die overname is geen abstractie. In de pornografische verbeelding is het lichaam geen ontmoeting meer, maar een functioneel object — met de mond als toegangspoort, niet tot woorden of kussen, maar tot bezetting. Orale seks, ooit intiem, wordt in dit kader herleid tot instrument: het gezicht wordt uitgesloten, de blik vermeden, de stem gesmoord. Wat ooit sacraal was, wordt invasie. Maar wie herkent dat dit verlangen niet het zijne is, kan breken met het script — en beginnen met kiezen. Deze esthetische herprogrammering van het lichaam vormt slechts één zijde van de medaille. Wie de logica van grenzeloze prikkeling volgt, stuit vroeg of laat op een veel duisterdere consequentie.
5.8 De laatste grens — het kind als doelwit
Als seksuele remming wordt afgebroken, komt vroeg of laat ook het kind in beeld. Niet omdat het daar hoort, maar omdat een cultuur zonder ankers geen grenzen meer kent. Wat ooit werd bestreden als misbruik, wordt vandaag gereconstrueerd als ‘ontwikkeling’.
De kiem hiervoor werd al gelegd door Alfred Kinsey, de pionier van de moderne seksuologie. Zijn rapporten, deels gebaseerd op gegevens van pedofielen, presenteerden kindermisbruik als “orgastische respons” en plaatsten seksuele handelingen bij zuigelingen in grafieken. Kinsey’s werk werd gefinancierd door de Rockefeller Foundation en wereldwijd verspreid, met als resultaat een academische en ideologische herwaardering van pedofiele ideeën — vermomd als wetenschap.
Sindsdien is de lijn zichtbaar: het jeugdige lichaam werd een erotisch object in media en porno, de WHO-richtlijnen spreken over peuterzelfbevrediging als leerdoel, en platforms als TikTok vervagen de grens tussen puberaal en pornografisch.
Dit is geen incident, maar structuur. De pornocultuur schept een wereld waarin zelfs het kind niet onaantastbaar blijft. Wie denkt dat het daarbij zal blijven, begrijpt de logica niet. De vernietiging van remming leidt uiteindelijk tot de vernietiging van onschuld. Wie remming vernietigt, vernietigt het kind. En wie het kind vernietigt, vernietigt de toekomst.
Toch kan zelfs de diepste ontkenning de waarheid niet volledig doven. Waar het leven wordt aangevallen, ontstaat vanzelf verzet. Eerst stil. Dan zichtbaar.
Wat begon als een cultuur die het lichaam centraal stelde, eindigt in een wereld zonder belichaamde toekomst.
Nu begint de strijd om het zicht.
II Het ontwaken
Wie lijdt, voelt. Wie voelt, ziet. En wie ziet, moet kiezen. De weerstand begint stil, maar wie haar volgt, komt oog in oog te staan met de macht.
6. Verhalen tegen het systeem – Initiatieven van verzet, onthouding en transformatie
Niet iedereen doet mee. Niet iedereen laat zich vangen. Temidden van de overstroming is er ook weerstand. Vaak kleinschalig, zelden gesubsidieerd, soms religieus, soms puur existentieel. Dit hoofdstuk belicht die tegenbewegingen — niet als nostalgische moralisme, maar als vormen van levensherstel: van binding, waardigheid en werkelijke vrijheid.
6.1 NoFap en de digitale eed
- Op platforms als Reddit en YouTube ontstond de NoFap-beweging: mannen die zweren porno en masturbatie af.
- Wat begon als ‘zelfhulp’, groeide uit tot iets diepers: verhalen van herwonnen wilskracht, herstel van relaties, verbetering van fysieke prestaties, en zelfs spirituele doorbraken.
- De kern: “Ik bepaal mijn aandacht. Niet het algoritme.”
“I finally feel like a man again.” – veelgehoorde zin onder langdurige onthouders.
6.2 Faith-based en traditionele herbronning
- Orthodoxe joden, moslims, en conservatief-christelijke stromingen blijven in sommige gebieden bastions van seksuele orde.
- Ook buiten religie winnen traditionele vormen van huwelijk, onthouding en gezinsvorming weer aan aantrekkingskracht onder jonge zoekers.
- “Ik wilde vrijheid, maar kreeg leegte. Nu wil ik betekenis.”
De nadruk ligt zelden op verbod, maar op betekenisverlening: seksualiteit als verbond, niet als verbruik.
6.3 Nieuwe pedagogie: opvoeding tot verbinding
- Steeds meer ouders en opvoeders beseffen dat vroegtijdige seksuele conditionering (via tablets, games, TikTok) schade toebrengt.
- Initiatieven rond digitale hygiëne, relationele vorming en herwaardering van intimiteit groeien.
- Denk aan programma’s die jonge jongens leren over verantwoordelijkheid, en meisjes over zelfrespect buiten seksualisering om.
- Ook sommige scholen en therapeutische instellingen proberen nieuwe wegen te vinden – ondanks weerstand van lobby’s.
6.4 Kunst, muziek en het herpakken van verlangen
- In tegenstelling tot mainstream popcultuur (vol pornofantasieën en narcisme) ontstaan kleine alternatieve scènes die schoonheid, eerbaarheid en symboliek terugbrengen.
- Neo-folk, klassiek geïnspireerde electronica, dansvormen met ritueel karakter — ze laten zien: verlangen hoeft niet plat of goedkoop te zijn.
Niet de onderdrukking van erotiek is het doel, maar haar zuivering.
6.5 Persoonlijke keuzes als politiek wapen
- Voor veel mensen komt de weerstand niet uit ideologie, maar uit levenservaring, verlies, mislukte relaties, trauma, geestelijke leegte.
- De beslissing om te stoppen met porno, of alleen nog betekenisvolle seks te willen, is vaak een innerlijk keerpunt.
- Deze keuzes zijn geen achterhaalde preutsheid, maar revolutionaire daden in een middel dat alles seksueel exploiteert.
Elke onthouder is een ketter in een cultuur van overgave.
Maar wie opnieuw leert kiezen, stuit vroeg of laat op een andere vraag: waaróm moest hij ooit blind zijn? Wie profiteert van zijn verslaving?
Zicht brengt verantwoordelijkheid — en zicht op de vijand.
Maar wie de vijand echt wil bestrijden, moet begrijpen hoe hij werkt — van buiten én van binnen. En nergens is die werking zo verraderlijk als in de vorming van het kind.
7. De architectuur van controle – wie er werkelijk baat heeft bij een verslaafde bevolking
De pornocultuur is geen ongeluk, maar een construct. Niet het gevolg van teveel vrijheid, maar van gerichte vormgeving. Wie de lijnen volgt van eigendom, techniek en cultuurverschuiving, komt niet uit
bij naïeve vrijheidszoekers — maar bij strategen van versplintering, verslaving en vervreemding. In dit hoofdstuk ontleden we de machtstructuren achter het middel.
7.1 Verslaving als politiek middel
- Een verslaafd mens denkt niet, strijdt niet, plant niet. Hij zoekt bevrediging, geen betekenis.
- Pornografie, net als drugs of schulden, is een uitstekende manier om jonge mannen (en bij uitbreiding hele gezinnen) te depolitiseren.
- Het libido wordt gekaapt en teruggekaatst, niet naar vruchtbaarheid of trouw, maar naar isolatie en consumptie.
- In de woorden van Jones (Libido Dominandi): seksuele bevrijding is een vorm van politieke onderdrukking.
7.2 Eigendom en concentratie
De zogenaamde “vrije markt” van pornografie blijkt in werkelijkheid een handvol giganten te zijn, met verborgen eigenaarsstructuren en offshore-constructies. MindGeek (nu Aylo) beheerde jarenlang vrijwel de hele infrastructuur: van platforms als Pornhub en RedTube tot de algoritmes die gebruikers vasthouden. Hun macht ligt niet alleen in productie en distributie, maar vooral in het sturen van verlangen via data en aandacht.
Dit laat zien dat pornografie geen losse uitwas is, maar een geïntegreerd onderdeel van dezelfde netwerken die ook de sociale media en advertentie-industrie beheersen. Het product is niet seks, maar de gebruiker zelf: zijn aandacht, zijn afhankelijkheid, zijn mannelijkheid.
Deze concentratie van eigendom is niet neutraal, maar gericht op het ondermijnen van binding en mannelijkheid. Dat wordt duidelijk in de volgende dimensie.
7.3 Het verval van mannelijkheid als strategie
De aanval op mannelijkheid is geen toevallige uitkomst van pornografie, maar een doelbewuste lijn. Waar vroeger culturen hun jongens voorbereidden op verantwoordelijkheid, trouw en bescherming, wordt de moderne man door pornografie vastgehouden in een staat van permanente adolescentie. Hij wordt niet gevormd tot bouwer of beschermer, maar tot consument en toeschouwer.
Deze reductie van mannelijkheid werkt ontwrichtend op gezin en gemeenschap. Een volk zonder vaders, zonder richtinggevende mannen, is kwetsbaar en stuurloos. Juist daarom is het uitwonen van mannelijke energie via eindeloze afleiding zo effectief: strijdlust wordt verdoofd, verlangen wordt afgeleid, potentie verdampt.
Dit proces zien we terug in de culturele beeldvorming: de vader die als stuntelige bijfiguur in films wordt neergezet, de jongeman die zijn energie verliest in eindeloze schermtijd, de held die vervangen wordt door de ironische antiheld. Pornografie sluit naadloos aan bij dit bredere patroon. Het maakt de man afhankelijk, schaamteloos en geïsoleerd.
Pornografie fungeert zo niet als ontspanning, maar als geopolitiek middel: een cultuur waarin mannen niet meer durven leiden of beschermen, verliest vanzelf haar toekomst.
7.4 De rol van algoritmen en aandachtseconomie
- AI leert sneller dan jij. Het weet waar jij naar kijkt, hoe lang, op welk moment van de dag, op welk apparaat.
- Door eindeloos suggesties te doen op basis van jouw gedrag, ontstaat een verslavingslus die zich steeds verder specialiseert.
- De porno-industrie is hiermee het voorfront van de digitale gedragskolonisatie: een intiemere greep op jouw ziel is nauwelijks denkbaar.
7.5 Normalisatie via cultuur en humor
Wat vroeger geheim was, is nu grappig. Pornotermen zitten in schoolboeken, talkshows, Netflix-dialogen. Identiteit is lust geworden: sekswerker, OnlyFans-creator, amateur-acteur.
Ironie maakt elke kritiek belachelijk. En wie zich wél verzet, wordt ‘gevaarlijk’ genoemd.
Wat je niet meer serieus mag nemen, kun je ook niet meer verdedigen.
Daarom moeten we verder denken dan verzet: hoe kunnen we het seksuele heroriënteren binnen een gezondere orde?
Maar om werkelijk te begrijpen waarom dit systeem intact blijft — wie het draagt, beschermt en verspreidt — moeten we de sluier optillen. En die sluier heeft een naam.
8. De vijand herkend
De pornografische orde is geen ontsporing, maar een strategie. Haar opkomst is niet het gevolg van sociale grilligheid, technologische toevalligheid of economische vraag — maar van een oorlog die niet als oorlog mocht worden herkend.
De vijand is bekend. Niet als metafoor, niet als netwerk. Als volk.
8.1 Pornografie als tactisch wapen
Pornografie is in haar moderne vorm ontstaan als onderdeel van een offensieve strategie. Geen product van natuurlijke emancipatie, maar van culturele destructie. De sector werd niet geleid door een doorsnee afspiegeling van de samenleving, maar door leden van een etnisch en ideologisch hecht volk — dat zichzelf altijd als volk beschouwde, en ook handelde als zodanig.
De namen zijn niet nieuw: Reuben Sturman, Ron Levi, Al Goldstein, Al Rubin, Steve Hirsch, Nina Hartley, Marc Nathanson, en vele anderen. Zij waren geen losstaande figuren, maar schakels in een samenhangend front. Nathan Abrams, zelf Joods, schreef er eerlijk over: de seksuele revolutie in Amerika, en daarmee ook de opkomst van hardpornografie, was overwegend Joods in ideologie, productie, distributie én bescherming. Het was, aldus Abrams, “a way of taking revenge on gentiles”.
Wie meent dat het hier slechts om een kleine groep gaat, miskent de essentie. Niet elk individu hoeft te handelen, als het collectief in zijn geheel beschermt, financiert, verheerlijkt en verdedigt. Dat is de werking van een volksgemeenschap met een missie.
8.2 Van Amerika naar Europa: bezetting als normalisering
De oorlog begon zichtbaar in Amerika, maar vond zijn echo in een bezet Europa. Hier werd geen andere koers gekozen — hier werd dezelfde strategie uitgerold, vaak onder dekking van democratische idealen of progressieve retoriek.
- In Frankrijk bood Canal+ jarenlang gecultiveerde erotiek aan als betaalde premiumdienst, stevig verankerd in de mediaelite.
- In Duitsland groeide Beate Uhse uit tot een symbool van bevrijding, terwijl het in wezen een project van heropvoeding en normalisering was.
- In Nederland werden bladen als Screw en figuren als Kim Holland tot boegbeelden van “vrijheid” gemaakt, gefaciliteerd door overheid en publieke omroep.
Niet het Europese volk koos deze koers, maar elites die na 1945 gevormd werden in Amerikaanse, Atlantische en vaak openlijk Joodse denksystemen. De NAVO, de culturele heropvoeding, de media-overname — het was bezetting, maar dan via waarden, beelden, overtuigingen. Europa werd opnieuw gevormd in het beeld van zijn vijand.
8.3 Asymmetrie als bewijs
In Israël zijn pornografische platforms geblokkeerd. Ultraorthodoxe Joodse gemeenschappen leggen elektronische filters op, verbieden smartphones, reguleren kleding, en waarschuwen voor seksuele verleiding — niet uit willekeur, maar om het eigen volk te beschermen.
Tegelijkertijd worden westerse landen overvoerd met pornografisch materiaal — in onderwijs, popcultuur, advertenties en streamingdiensten. Dezelfde netwerken die het ene volk schermen, ontbloten het andere. Dit is geen hypocrisie. Dit is strategie.
In een traditionele oorlog voedt men zijn soldaten. In een culturele oorlog voedt men de vijand — met beelden, met verslaving, met vervreemding. Het doel is niet overtuigen, maar verzwakken.
Een treffend voorbeeld vond plaats in 2002, tijdens militaire operaties in Ramallah en Jenin. Israëlische troepen namen toen de Palestijnse televisie over en zonden op alle kanalen pornografie uit. Media als Al Jazeera en AFP berichtten hier destijds over. Het doel was niet informatieoverdracht, maar demoralisering — het breken van samenhang en waardigheid via instinct.
Voor cultuurcriticus E. Michael Jones was dit geen uitzondering, maar exact het patroon: seksuele prikkeling als tactiek om verzet te ondermijnen. Geen bombardement, maar bezetting van het verlangen. Geen debat, maar beeld. Geen strijd, maar overgave.
8.4 Geen elite — maar een volk
Er is geen “klein groepje” dat dit aanstuurt. Er is een volk dat dit draagt. Niet elke Jood produceert porno — maar als collectief biedt het Joodse volk:
- de ideologie (Frankfurter Schule, Marcuse, Reich, Fromm),
- de distributie (Hollywood, tijdschriften, digitale platforms),
- de bescherming (wetgeving, censuur, framing van kritiek),
- en de normalisering (onderwijs, wetenschap, psychologie).
Een volk is pas een volk als het collectief handelt. En dat is precies wat hier gebeurt.
Zolang wij blijven spreken over ‘bepaalde netwerken’, over ‘invloedrijke individuen’, blijven we het collectieve karakter van deze oorlog verhullen. En wie dat doet, beschermt niet de waarheid — maar de vijand.
8.5 Geen abstractie — maar existentie
Deze oorlog is geen strijd om bezit, meningen of culturele richting. Het is een strijd om bestaan. Wie de controle heeft over verlangen,
Wie controle heeft over het beeld, controleert het verlangen. En wie het verlangen beheerst, vormt de ziel. Wie de ziel vormt, ontbindt het volk — kind na kind, huwelijk na huwelijk, generatie na generatie.
De vijand weet dit. Daarom voedt hij zijn kinderen anders. Daarom beschermt hij zijn gemeenschap. Hij heeft geen porno nodig — alleen wij.
Dit is geen haat als blinde drift, maar als bijproduct van liefde.
Wie niet haat wat zijn volk breekt, heeft het al opgegeven.
Wie de vernietiger van zijn kinderen niet verafschuwt, is geen vader — maar een knecht.
Haat is niet de ziekte.
Haat is het litteken van zien — het natuurlijke antwoord op een onnatuurlijke aanval. Het vuur dat resteert wanneer liefde botst op vernietiging.
Zolang haat taboe blijft, blijft de aanval onzichtbaar.
Maar wie opnieuw leert haten — zuiver, gericht, in waarheid — die leeft. Niet om te verteren, maar om te beschermen. Niet om te vernietigen, maar om te onderscheiden.
In die helderheid ligt de weg naar herstel. Niet via regressie, maar via heroriëntatie.
Het spektakel bedwelmt — maar wie leert kijken, ziet ook wie het voedt.
III. De ordening
Het alternatief is niet repressie, maar richting. Niet het doven van verlangen, maar het herstellen van bedding. Niet terug, maar verder — en hoger.
9. Naar een nieuw erotisch bewustzijn – hoe we verlangen kunnen terugwinnen
Wie porno wil overstijgen, moet niet het verlangen doven, maar het heroriënteren. Het probleem is niet lust, maar de richting waarin zij is gekaapt. Dit hoofdstuk zoekt naar de weg terug — niet naar preutsheid, maar naar echtheid. Niet naar controle, maar naar belichaming. Een erotisch bewustzijn dat geworteld is in orde, verbondenheid en de mogelijkheid tot transcendentie.
9.1 Seksualiteit als krachtbron, niet als vluchtweg
- In een gezonde cultuur is seksuele energie gericht, belichaamd, en verbonden met het leven zelf — kinderen, trouw, gemeenschap.
- Porno snijdt die energie af van haar doel. Ze maakt het verlangen doelloos, repeterend, verstoken van gevolg.
- Terugkeren naar gericht verlangen betekent: opnieuw leren voelen waar het vuur voor is. Niet doven, maar sturen.
9.2 Het verschil tussen lust en liefde
- Lust is moment. Liefde is ordening.
- Lust als basis voor een relatie is destructief, omdat het niets draagt. Maar liefde zonder lichamelijkheid is bloedloos.
- De weg terug vereist een herverbinding tussen lichaam en geest, tussen aantrekkingskracht en verantwoordelijkheid.
- Erotiek is niet het tegendeel van ascese, maar haar natuurlijke partner. Grenzen maken verlangen mogelijk.
9.3 Celibaat, onthouding en training van wilskracht
- Voor velen is radicale onthouding tijdelijk noodzakelijk. Niet als straf, maar als zuivering.
- Het breken met de verslaving opent ruimte voor helderheid, focus en richting.
- Seksueel meesterschap begint met het niet meer reageren op elke impuls, maar met kiezen — waar, wanneer, met wie en waarom.
- Sommigen vinden kracht in NoFap of Semen Retention, anderen in rituele structuren (vasten, disciplines, greasing-the-groove).
- Wie zijn drift leert vertragen, wint niet alleen seksuele helderheid, maar ook morele kracht.
Wie zijn zaad leert dragen, leert ook zijn bestemming dragen.
9.4 Erotiek in de cultuur herpositioneren
- Er moet ruimte blijven voor erotiek, schoonheid, aantrekkingskracht — maar dan verheven, niet gedegradeerd.
- Denk aan klassieke beelden, dans, poëzie, architectuur. De erotiek van vorm, suggestie, potentie.
- De cultuur moet leren onderscheiden tussen het vulgaire en het sacrale. Tussen wat afleidt en wat opent.
- Kunstenaars, geliefden en gemeenschappen kunnen hierin levende alternatieven
9.5 Verlangen als oriëntatie op de toekomst
- Verlangen is wat ons voortbeweegt. Porno laat het cirkelen in het nu. Maar echt verlangen wil toekomst.
- Kinderen krijgen, een thuis bouwen, jezelf geven aan een ander — dat is het natuurlijke einde van erotiek.
- Als een cultuur zijn verlangen hervindt, hervindt het zijn bestemming.
10. Nawoord – zicht, richting en keerpunt.
In de voorgaande hoofdstukken is duidelijk geworden hoe pornografie zich niet beperkt tot een individueel probleem, maar als wapen functioneert in een bredere culturele en politieke context. Het ondermijnt relaties, vervreemdt de mens van zichzelf en maakt gemeenschappen kwetsbaar voor manipulatie.
Daartegenover staat de mogelijkheid van herstel. Door pornografie te doorzien als instrument, kan een nieuw bewustzijn ontstaan waarin intimiteit, liefde en voortplanting weer hun natuurlijke plaats innemen. Het is niet genoeg om af te zien van consumptie; er is een positieve heroriëntatie nodig op de waarde van lichaam, seksualiteit en verbinding.
Zo wordt de strijd tegen pornografie geen moreel vingertje, maar een weg naar innerlijke en collectieve heelheid. Het vraagt discipline en moed, maar biedt ook perspectief: een cultuur waarin eros opnieuw verbonden is met trouw, vruchtbaarheid en betekenis.
11. Epiloog: de sluier en het zicht
Dit artikel heeft een fenomeen onderzocht dat zich voordoet als ontspanning, maar functioneert als controle. De pornografische industrie representeert geen op zichzelf staande afwijking, maar een geïntegreerd onderdeel van de bredere culturele herstructurering van de westerse mens.
De productie, verspreiding en normalisering van pornografie zijn niet spontaan ontstaan, maar werden mogelijk gemaakt door technologische innovatie, juridische permissie en institutionele promotie. Dit gebeurde binnen een ideologisch kader dat het lichaam ontkoppelt van voortplanting, het verlangen van binding, en de seksualiteit van ethische begrenzing.
De seksuele handeling werd teruggebracht tot een transactioneel beeldproduct. Wat overblijft is een simulatie: zonder tederheid, zonder betekenis, zonder gevolgen.
De gevolgen hiervan zijn aantoonbaar: afnemende relatievorming, fertiliteitsdaling, vervreemding tussen de seksen, afvlakking van empathisch vermogen, en een gestandaardiseerde erotiek die zich aanpast aan algoritmische logica in plaats van menselijke ontwikkeling.
De doorsnee gebruiker ervaart dit niet als opgelegd, maar als beschikbaar. Dat is exact het punt. De meest effectieve vorm van beïnvloeding is die welke als keuze verschijnt.
Het analyseren van dit systeem vereist dat men afstand neemt van persoonlijke moraal of culturele nostalgie. De vraag is niet of pornografie “goed” of “slecht” is, maar wat het doet. Voor wie het werkt. En op welke schaal.
Deze tekst biedt geen afsluiting, slechts structurering. De sluier is benoemd. Wat men ermee doet, ligt buiten het domein van analyse. Maar het feit dat er een structuur is — ontworpen, werkend, diep ingewerkt — zou voldoende moeten zijn om het zicht te behouden.
Bewustzijn is geen oplossing.
Maar zonder bewustzijn is geen oplossing mogelijk.
Artikel: Nachtraof.
📚 Bronnen en literatuur
Boeken & Academische Werken:
1 E. Michael Jones – Libido Dominandi: Sexual Liberation and Political Control
Uitvoerige analyse van hoe seksuele bevrijding wordt gebruikt als middel tot sociale beheersing. Belicht ook de rol van joodse intellectuelen in deze ideologische omslag.
2 E. Michael Jones – Degenerate Moderns: Modernity as Rationalized Sexual Misbehavior
Beschrijft hoe intellectuele corruptie vaak hand in hand gaat met seksuele immoreel gedrag, met voorbeelden van invloedrijke academici.
3 Benjamin Ginsberg – The Fatal Embrace: Jews and the State
Ginsberg (zelf joods) onderzoekt de relatie tussen Joden en staatsmacht, met o.a. reflecties op mediabemoeienis en culturele invloed.
4 Kevin MacDonald – The Culture of Critique
Academisch werk dat de structurele rol van joodse intellectuelen binnen linkse en anti-traditionele bewegingen onderzoekt.
5 Ariel Levy – Female Chauvinist Pigs: Women and the Rise of Raunch Culture
Feministische kritiek op hoe seksualisering in media vrouwen eerder verzwakt dan bevrijdt.
5 Neil Postman – Amusing Ourselves to Death
Klassieker over hoe massamedia en entertainment de publieke sfeer ondermijnen.
6 Judith Reisman – Soft Porn Plays Hardball
Onderzoekt de normalisering van pornografie in educatie en media, en de rol van Alfred Kinsey.
Artikelen & Journalistiek:
1 “The Real Porn Wars” – The New York Times Magazine, 2020
Bespreekt de hoorzittingen rond Pornhub en de rol van MindGeek in het verspreiden van ongewenste content.
2 “The man who controls America’s porn industry” – Forbes Magazine, over Reuben Sturman
3 “Inside Pornhub’s empire” – The Financial Times, 2020
Een gedetailleerd overzicht van de structuur, investeerders en controverses rond MindGeek (Pornhub, Redtube, etc.).
4 “The Israeli roots of the porn streaming revolution” – Haaretz
Artikel over Ron Levi en de rol van Israëlische techbedrijven in de distributie van adult content.
5 Nathan Abrams, “Triple-Exthnics,” Jewish Quarterly 202 (Winter 2004).
In dit artikel bespreekt Abrams de prominente rol van joodse producenten in de Amerikaanse porno-industrie en de ideologische motivatie die sommigen van hen eraan toeschreven.
